Afgelopen week is mij de cursus “Ziekte overkomt je, verzuim is een keuze” ter ore gekomen. In groepjes worden werknemers een lokaaltje ingedreven, waarna in tweeënhalf uur wordt uitgelegd dat ziek zijn een gegeven is, maar wat je ermee doet, jouw eigen keuze is.

Oh dear.

Tijdens deze informatiebijeenkomst wordt door de trainer fijntjes gewezen op de contractuele verplichting richting werkgever. Er wordt afgevraagd of je met 38,5 graden koorts echt niets meer kunt doen. Er wordt gesuggereerd dat indien je verzuimt vanwege een ziek kind, je je prioriteit niet helemaal helder hebt. Er wordt geopperd dat je de verloren uren door verzuim later wel in kunt halen (wat overigens op het randje is van wetsovertreding, maar los hiervan). En dat 60% van de werkende bevolking zich nooit ziek meldt. Dus waarom jij wel? Dat 1x per jaar ziek zijn nog net kan, maar niet meer. En als je dan echt ziek bent van je werk, nou, dan kun je toch ook ergens anders gaan solliciteren? Kort samengevat: als je kiest voor verzuim, kies je er eigenlijk voor om je werkgever te belazeren.

Okay…...

Dames en heren, wat is de absolute voorwaarde voor eender welke gezonde relatie?
Laat het smalle kader ‘werk’ maar even los en ga voor de gein eens op zoek op internet. Zoek naar deze voorwaarde op basis van romantiek, vriendschap, familie, buren, de carnavalsvereniging, therapeuten en cliënten relaties, misschien hoogafhankelijke bonds zoals in het leger, whatever, welke relatie tussen twee of meer mensen dan ook.

Gedaan? Goed. Analyseer al deze informatie, en doe een poging deze samen te vatten. Terug te brengen tot een paragraaf. Nee, een zin. Nee, beter nog, één enkel woord. En wat is dat woord dan?

Juist: vertrouwen. Een gezonde relatie begint met vertrouwen.

Scrollt u weer even omhoog en vraag uzelf nu het volgende af: wat zegt deze werkgever nu eigenlijk tegen zijn werknemers met het verplicht moeten volgen (‘Oh, had ik dat nog niet verteld?’) van zo’n cursus?

Dit: “Ik vertrouw je voor geen meter, cent, of moer. Nog vragen?”

En wat gebeurt er met mensen als ze moeten werken in een sfeer waar wantrouwen de relatie zwart kleurt? Dan worden ze ziek.
Is dat relevant voor deze werkgever? Blijkbaar niet: ziek zijn is immers een gegeven, het gaat er om wat jij daarmee behóórt te doen:

• Je eigen fysieke en/of psychische grenzen negeren ten behoeve van je werkgever.
• Je zieke kind negeren ten behoeve van je werkgever.
• Je verloren uren inhalen ongeacht wetgeving.
• Ontslag nemen als dit je niet bevalt.

Deze frontale aanval op de vertrouwensrelatie door de werkgever is nog niet eens het ergste. Het geniepigste zit ‘m in het aanwakkeren van angst, wat gaat woekeren langs de randen van de relatie, tot aan het zelf toe: “Ben ik echt wel ziek?” “Zit ik de boel niet te belazeren?” “Ik kan de trein toch nog halen?” “Ik geef niet genoeg.” “Ik ben eigenlijk geen ruk waard.”
Misschien dat de werkgever denkt: “Collateral damage. Als we die vuile oplichters maar te pakken krijgen.” Zou het werken? Ik zie mezelf even als een doorgewinterde opportunist, die oprecht plezier beleeft bij het gedrag me ziek te melden om vervolgens, met een kop soep in de hand, fluitend het zwembadje achter het huis aan te gaan leggen. Zou ik achter m’n oren gaan krabben? Ja. Als ik daar jeuk had. En verder zou ik, na één telefoontje met een arbeidsadvocaat hard lachen om het geblaf van het tandeloze “verzuim is een keuze”-teckeltje. Nee. Het zou niet werken.

Rest mij nog de gezondheid van de werkgever te beschouwen. Hoe noem je iemand die, vanuit het niets, jou plots beschuldigt van oplichterij? Zonder dat jij je gedrag in de maanden daarvoor hebt gewijzigd? Zonder dat daar een aanwijsbare reden voor is? Wat is iemand die de vertrouwensrelatie, die jullie samen misschien al jaren hebben onderhouden, in een tijdsbestek van tweeënhalf uur, in een sfeer van ‘kop houden en luisteren’, gedegen om zeep helpt?

Precies: heel erg ziek.

Stel. U bent een werknemer met zo een zieke werkgever. Overweeg dan deze vraag: “Blijf ik me voor deze werkgever inzetten, ja of nee?” En als de keuze ‘ja’ is, om het vertrouwen dat nog wel van úw kant komt, dan lijkt het mij van het allerhoogste belang om de zieke weer gezond te krijgen. En wens ik u veel succes met de behandeling, waarbij dit advies me wel op zijn plaats lijkt: doe het met liefde. Én blijf de bedrijfseigenaar, uw directeur, manager of afdeling HRM tijdens de behandeling te allen tijde voorhouden dat zijn of haar overdonderend en schrééuwend verzuim in de vertrouwensrelatie, een keuze is.

En dat u zich daardoor behoorlijk belazerd voelt.