Stel, uw auto is overleden. U heeft een partner en drie kinderen. En u kampeert graag. Het is al juli, dus u heeft haast. U checkt uw bankrekening. U loopt naar de plaatselijke garage en maakt uw behoefte kenbaar. De dealer komt terug met een gloednieuwe Daihatsu Cuore. U denkt nog dat het een grap is, maar de dealer lacht niet mee, en kijkt u professioneel, afstandelijk en onverstoorbaar aan. Dan wordt u geïrriteerd en vraagt hem of hij wel geluisterd heeft. De dealer legt u enigszins geduldig uit dat dit is wat u nodig heeft. Met een klap zet u uw koffie neer, en vertrekt. “Idioot”, denkt u nog. U bent nog niet thuis of er staat een bezorgde medewerker van betreffende garage voor uw deur. Deze begint over uw persoonlijke noodzaak om betreffende auto aan te schaffen. Uw ogen worden spleetjes, en wijst op niet mis te verstane wijze betreffende medewerker de deur.

De volgende dag gaat u, nog verbijsterd door de ervaring van gisteren, met het openbaar vervoer naar uw werk, en moet u linea recta bij de baas komen. De garage heeft gebeld. Zij maken zich druk over uw mobiliteit, en ook uw baas dringt aan op de aankoop van de auto. Verbaasd en geïntimideerd geeft u aan al een afspraak te hebben gemaakt met een andere garage, waarop uw baas tot rust komt. Daar aangekomen wordt u een VW Passat voorgeschoteld. Met toch wel wat meer bijbetaling dan begroot. U geeft aan dat niet te hebben. Geen probleem. Het alternatief is de VW Up. U zegt “Nee” en het scenario herhaalt zich. Uw baas heeft ondertussen van de tweede garage begrepen dat u een klant bent met te weinig zicht op uw eigen ‘behoeftebeeld’. Een aankoopultimatum waar u spoedig mee geconfronteerd zult worden, is al in de maak. Houdt u zich daar ook niet aan, dan volgen ‘maatregelen’.

Zo werkt het niet hè. Elke autodealer benadert u allereerst vanuit het, om met de roos van Leary te spreken, “onder-samen” kwadrant: wat heeft u nodig, hoe kan ik u daarbij van dienst zijn. Goed luisteren, samenvatten, doorvragen. Als er vertrouwen is bereikt, dat wil zeggen, als u het gevoel heeft dat deze verkoper begrijpt wat u nodig heeft, en aangeeft u daarmee van dienst te kunnen zijn, dan kan deze langzaam en voorzichtig de leiding pakken. En het draadje moet niet knappen, want anders bent u weg. Simpel.

Goed, en dan nu de zorg. Stel: u bent een vrouw van middelbare leeftijd, en zit thuis op de bank waar u door een handicap nauwelijks vanaf kunt komen. Op basis daarvan bent u niet in staat het huishouden te doen, te douchen, of een sociaal leven te onderhouden. Al met al genoeg reden voor een flinke depressie. U denkt met grote regelmaat na over suïcide. U vertelt uw huisarts uw verhaal en klaagt met name over uw eenzaamheid.

Een week later staan er twee mannen voor de deur die zich komen voorstellen als uw douchehulp. U geeft aan niet gediend te zijn van mannen die u komen douchen, waarna u te verstaan wordt gegeven dat het dan wel eens ‘heel moeilijk kan worden’. “Euh… wat?” Nog niet van de schrik bekomen of een maatschappelijk werker dient zich aan, die in vijf minuten een ‘niet zeiken maar doorpakken’-mentaliteit tentoonspreidt waar u niets mee kan. Alarm. U geeft, heel dapper, na drie bijeenkomsten aan weinig vertrouwen te voelen bij haar optreden, waarna deze geïrriteerd en verbolgen vertrekt. Op uw salontafel laat zij met een klap een telefoonnummer achter, waarnaar u “zelf dan maar moet bellen” om een nieuwe hulpverlener te regelen. U weet het nog niet, maar de volgende zal zich pas na weken aandienen. Wat denkt u tenslotte wel. In haar kielzog meldt zich een psychiater aan die u na een half uur vertelt dat u een afhankelijkheidsstoornis hebt, en theatraal bent, en mogelijk borderline. Die stampt u de deur uit, u vraagt om een second opinion, waarna nummer twee zegt dat u niets psychiatrisch mankeert, dus niets kan betekenen, en gedag zegt. Met grote moeite regelt u nog een derde, die u diagnosticeert met een angststoornis, pillen voorschrijft, en ook gaat. De huisarts brengt vervolgens een SPV’er in stelling, waar u ook niets mee hebt, helaas. Dan wordt het even stil. Het totaalbeeld is ondertussen dat u ‘een lastige klant bent, met een slecht ziektebeeld’. Uw tweede maatschappelijk hulpverlener zal maanden later in het eerste zorgtafelgesprek rondom uw casus (waar u zelf vanzelfsprekend niet bij bent), haar ogen rood huilen. “Ze moet toch begrijpen dat ze niet alles kan krijgen”, is haar betoog. Natuurlijk wordt zij door alle andere betrokken hulpverleners getroost en bevestigd.

Ondertussen bent u nog steeds alleen, is uw suïcidaliteit en depressie fors toegenomen, en staat de fysiotherapie al een tijd stil, omdat u door gebrek aan fysieke en psychische kracht, uzelf niet meer in een taxi kan hijsen. U hebt gelukkig een huishoudelijke hulp gekregen die wel bij u past, en sluit, intussen stukgeslagen, uw ogen, hart en hoofd als uw mannelijke douchehulpen u 4 keer per week komen douchen. Wat u niet weet, is dat diezelfde huishoudelijke hulp over twee maanden door haar organisatie verplaatst zal worden naar een andere wijk. Tranen daarover komen dus nog.

“Kan niet waar zijn.” hoor ik u denken? Ja. Jawel.

Maar…. ik heb een oplossing. Ja, echt! Without further ado lanceer ik bij deze de virtuele app “CareTinder ®” (Hoor het tromgeroffel, en zie de confetti even rondvliegen als u wilt. En zo’n fancy behangrol met het logo dat met een klap naar beneden komt zeilen. Ok).

Haal dezelfde uitgangssituatie opnieuw voor de geest. De huisarts komt nu met de “CareTinder”-app langs, en gaat samen met u naar het voor u relevante eerste menu-item, “douchehulp”. Naar links en rechts swipend leest en ziet u het ene profiel na het andere: ‘Joep, 42 jaar met 18 jaar ervaring in een verpleegtehuis’, heeft als slogan “Snelheid is mijn kracht”. Hij kijkt sacherijnig op de bijgevoegde foto. “Nope, die doen we niet…“ zegt u beduusd tegen uw huisarts. Hij knikt vanzelfsprekend. Volgende: Ankie, 63 jaar, eerst lang gewerkt in de schoonmaakbranche. Slogan: “Niet lullen maar poetsen!” U kijkt elkaar aan, en ligt 3 seconden later krom van het lachen op de bank. Zo swiped u door en na verloop van tijd is het dan raak, en kan de douchehulp worden besteld. Zo werkt u op basis van uw eigen criteria ook uw maatschappelijk werker, uw SPV’er, uw psychiater (met smaken die lopen van “Dick Swaab” tot “Dirk de Wachter”, mét beoordelingen van andere gebruikers) en tenslotte twee buddies af. Natuurlijk is er de garantie dat mocht de date onverhoopt niets worden, u deze via CareTinder afmeldt, en met de app weer op zoek gaat naar een nieuwe. Net zolang totdat u tevreden bent, en uw persoonlijke, intuïtieve behoeftes zijn vervuld.

“Onhaalbaar” zegt u? Ervaar op TED, als u 17 minuten tijd hebt, het verhaal van Hillary Cottam. In short: verantwoordelijk voor de zorg rondom multi-problem gezinnen, legde zij het beschikbare geld bij hén op tafel (in plaats van dat kleine fortuin als vanouds te distribueren onder de meer dan 70(!) aangesloten zorgverlenende instanties) en liet hen met dat geld zorgverleners aannemen (ja, inclusief sollicitatiegesprekken). Op basis daarvan ontstond er al snel een netwerk van vertrouwde professionals om hen heen, en werden vriendschappen geboren. Costs dropped dramatically and happiness arose.

Nog anders dan: “Door mijn eigen regie word ik gezonder” zeggen klanten tegen Machteld Huber, de grondlegger van het concept ‘positieve gezondheid’ in Nederland.

Mocht u dit nu nóg onbegrijpelijk vinden, dan is dat niet erg. Ik stuur de autoverkopers zoals hierboven geschetst dan wel op uw dak. Chances are dat het dan, alsnog, gaat dagen.