Het is januari 2013, half 9 ’s ochtends. Kloktijd. Ik sta op mijn balkon. Het sneeuwt. En ik schakel al mijn zintuigen op voor een ideaal leven:

Ik zie me rondlopen in een door licht overgoten kamer. Een houten tafel. Een oude typemachine. Buiten zie ik bomen, een kruidig grasveld, en daarachter een traag stromende rivier. Boven is mijn mokkagekleurde prachtige vriendin iets enorm nuttigs aan het doen. Mijn kinderen spelen buiten met een hond en twee katten.
Met mijn ogen dicht loop ik met mijn vingers de nerven van de tafel af. De warme ochtendzon streelt mijn huid met zo een zachte hand.
Ik ruik vers gebrande koffie waar het hete water nog maar net op is gegoten.
Ik hoor de vogels, het getik van een specht, het lied van één, nee twee merels.

Als ik me terug verplaats naar mijn balkon is het half 2 ’s middags. Ik heb 5 uur aaneengesloten rondgelopen op de plek waar ik thuis ben. Kloktijd. En de hoeveelheid tijd die ik voelde als verstreken? Niet meer dan een half uur. Duurtijd.

Het boek Stil de tijd van Joke Hermsen is in mijn ogen het beste boek van de afgelopen vijf jaar. Het is, zonder dwingend te worden, een overtuigend pleidooi om de kloktijd weer ondergeschikt te maken aan de onze eigen innerlijke tijd. Daar waar we in 150 jaar ongemerkt veranderd zijn in slaven van dè klok, die van iedereen is, en dus van niemand, is er die eigen plaats, met die eigen tijd. Jouw plaats. Jouw tijd.

Voel je hoe je intuitie je toeroept dat je daarmee je leven terugkrijgt? En hoe het slechts aan mij en iedereen om je heen is om jouw ruimte- en tijdsbesef met liefde te benaderen?

Ik claim mijn tijd terug.
Ik claim mijn eigen wereld terug.
Ik maak van mijn eigen beleving, en niet die grijze gemene deler van alles, weer het uitgangspunt van mijn wetenschap, mijn realiteit. En daarmee maak ik het collectief, dat iedereen gijzelt, maar niemand is, weer ondergeschikt.

Een nieuwe geur prikkelt mijn neus: het is de geur van de eerste stap op weg naar de vrijheid. Het ruikt naar een kruidig grasveld en vers gebrande koffie.